Nirea ez den bizia... :)

Gaurkoan ere argazkiak ikusten asi nahiz,
nireak ikusi ondoren eta oroitzapen asko gogora ekarri ondoren,
zureekin hasi nahiz
berria zara, bi hitz gurutzatu ditugu oraingoz
baina argazkiak ikusten ari nintzen bitartean,
nireak ez ziren oroitzapenak etorri zaizkit gogora
ez nekien nondik zetozen hauek.
Zorionak eta tristurak artu duten nere gorputza argazki hauek ikustean
emozioa, beldurra, adiskidetasuna bezalako sentimentuak
sentitu ditut zu han ikustean.
Leihotik sartu den lehen argizpiak ekarri nau lurrera bueltan
zure oroitzapenak direla konturatu nahiz
eta ez nireak.
Hildako argia ikusi dugu gaueko zeruan, eta Maiatzan sartu ez garen arren,
egonezina eta sartrerena pasa ditugu, eta gaur elkarrekin gaude :)



Pertsonak argazkietan gordetzen dituzte oroitzapenak,
indarrez gainera ez dakitelako noiz etorriko den azkena edo ahazteko eguna
beldurrez bizi beharrean badakite argazkietan ondo gordeta egongo direla
eta jendeak nohizbait beraien historioa ikusiko dutela beraiek bizi izan zuten bezala.

viaja! Bulgaria. Parte 10

Neu naiz ezezaguna, ez fidatzekoa...

Koadrodun amantala,
ur beroak gorritutako eskuak,
lapiko langileen lurruna,
irrati haundiustekoaren zaratotsa,
lehortu arte xukatu beharreko
udako egunetako gosari ordua.

Lagunartera batu baino lehen
argibideen zerrenda bati hurrenkera berekoa
gogorarazten zenidan:

1-Ezezagunekin ez joateko, ez dagoela fidatzerik,
asmo okerreko jende asko dabilela munduan,
2-eskuak beti poltsikoetan gordetzeko,
3-lapurtzea bekatu dela ez bada bizirauteko,
4-niretzat gura ez dudana besteei ez desiratzeko,
5-erantzunen hasieran ezetz eta amaieran baietz esateko.

Buruarekin gora eta behera egiten nizun baina
igo beharreko maldak eta zuhaitzak zenbatzeko.
Orain orduko haiek gogoratzen ditut inon oheratzean...

Orain neu naiz ezezaguna,
ez fidatzekoa, asmo okerrekoa.
Orain maldak zein zuhaitzak igotzea baino
betebehar nekezagoak hartu ditut eta
berandu etxeratuko naiz, beranduegi ama...

Heldua izatea

Lurralde ezagun bateko herri txiki batean, ume baten galdera logikaren eredu zaharretan zirrara sortzen du... helduen sentimendu ilunenak pizten ditu, kezka sakonenak, beldurrik handienak...zein ote da ume horren galdera?

Ez dago inuzentzia osoz egindako galderai erantzun diezaiokenik...

Umea, helduen ezintasuna ikusiz, herritik kanpo joaten da erantzunan bila. Animaliekin, haizeakin eta ilargiakin berbetan aritzen da denbora luzez.

Azkenik, lurrakin hitz egitea bururatzen zaio, belarria zoruan jarri eta ama lurran ahotsa entzuten ahaltzen da.

Baina ezin du lurran ahotsa entzun ezta ulertu errekako urak esaten duena.

Orduan, zulotxo bat lurrean egin eta bertatik beidatzen duenean...hura sorpresa! hura tristura!

Ama lurran ahotsa itzaltzen hasi da. Ama lurra kontaminazioakin itotzen, gehiegikeriakin goibeltzen eta gorrotoakin hiltzen ari da.

Baina, lasai txiki, ama lurran sufrimendua ez ikusteko, hilketaz ahazteko, telebista bat oparituko dizut. Ez det denboraik izango zurekin parkera joateko, zure kezkak entzuteko, zure ametsak eta ilusioak ezagutzeko. Nire denbora lanean egoteko, diruan pentsatzeko eta ahal dudan guztia kontrolatzeko erabilikoet.

Gaur egun hori da heldu izatea, hori da pertsona izatea, hori da bizitzea, automatizados en un mundo sin sentido.

Ireki begiak!!

En un pequeño pueblo de un país conocido, la pregunta de un niño pequeño causa impresion en los ideales mas antiguos de la logica... Enciende los sentimientos mas oscuros de los adultos, las preocupaciones mas profundas y los miedos mas grandes... cuál es la pregunta de ese niño?

No hay nadie que puede responder a esa pregunta echa inocentemente...

El niño, viendo la impotencian de los adultos, sale del pueblo en busca de la respuesta y habla durante mucho tiempo con los animales, con el viento y con la luna.

Al final, sele ocurre hablar con la tierra, pone una oreja en el suelo e intenta escuchar la voz de la madre tierra.

Pero, no logra escuchar la voz de la tierra ni tampoco la voz del rio.

Entonces, hace un agujero en el suelo y cuando mira a través de el...menuda sorpresa! menuda tristeza!

La voz de la madre tierra ha empezado a apagarse. La madre tierra se esta ahogando con la contaminación, se esta entristeciendo con la avaricia y esta muriendo con el odio.

Pero tranquilo pequeño, para que no veas el sufrimiento dela madre tierra, para que olvides su muerte, te voy a regalar una televisión. No tendré tiempo para ir contigo al parque, tampoco escucharé tus preocupaciones, ni conoceré tus sueños y tus ilusiones. Mi tiempo lo utilizaré para estar en el trabajo, para pensar en el dinero y para controlar todo lo que pueda.

Hoy en día eso es ser adulto, eso es ser persona, eso es vivir, automatizados en un mundo sin sentido!

Abre los ojos!

Jazz & NuJazz

A partir del final de la Segunda Guerra mundial, el barrio de Saint-Germain-des-Prés se convirtió en uno de los lugares más destacados de la vida intelectual y cultural parisina. Filósofos, escritores, actores y músicos se mezclaban en las brasseries y en los locales nocturnos (allí se inventó el bebop) donde el pensamiento existencialista cohabitaba con el jazz americano. Música por antonomasia del Saint-Germain-des-Prés de la posguerra, el jazz reinaba en las llamadas "cuevas" (caves) cuya imagen y ambiente caracterizaron el Saint-Germain-des-Prés de aquella época. La más reputada fue sin lugar a duda Le Tabou, situado en el nº33 de la calle Dauphine, donde tocaban los hermanos Vian, y que frecuentaron un buen número de jazzmen norteamericanos como Charlie Parker y Miles Davis.

--











--

Aquí lo mejor del NuJazz que surgió despues:

Old western, old country

Ray Charles!

muahahahhahah
ahah

viaja! Bulgaria. Parte 9

fotos de Plovdiv, una ciudad de mierda ;)